نقد و بررسی The Shattering

سلام به همراهای همیشگی وب سایت Pars Joy در این مقاله با نقد و بررسی بازی The Shattering در ژانر شبیه سازی در خدمتتونیم.

بازی جذاب و زیبای The Shattering در تاریخ 21 آوریل 2020 توسط شرکت Deck13 به بازار برای پلتفرم  PC و سیستم عامل های Linux و MAC OS عرصه شد و در بین گیمر ها طرفدارای زیادی پیداکرد. در بازی The Shattering شما در ذهن شخصی به اسم جان ایوانز هستید و هر چیزی که در طول بازی اتفاق میوفته در ذهن جان (John) است کمی شبیه یک توهم طولانی به نظر میرسه.

داستان کل بازی به صورتی است که جان (john) تحت درمان یک دکتر روان پزشک است که او ذهن شما را بازی میدهد جان (john) به کمک دکتر سعی میکنه در ذهن خودش به گذشته ها برگرده ،  جان (john) سعی داره خاطراتش رو جمع و جور کنه تا بتونه از یک حادثه که باعث ضربه و آسیب به او (John) میشه جلوگیری کنه. بازی ازون جایی شروع میشه که John حال و اوضاع روحی خوبی نداره و تصمیم میگیره درمانشو شروع کنه ، وارد یک هتل میشه فرم درمانیی که پیدا کرده رو پر میکنه و خب کم کم میره پیش دکتر و بازی به طور رسمی شروع میشه.

چیزی که کمی من رو توی این بازی اذیت کرد شخصیت پردازی ها بود بازی به قدر کافی گنگ و مبهم هست و قراره مبهم تر بشه چرا؟ به خاطر این که شما فقط میدونید که توی بازی John هستید و از هیچ چیز این شخصیت او دستگیرتون نمیشه حتی نمیدونید که شما (John) چی تنتونه البته این برای اونه که کاملا از چشم او اتفاقات رو میبینید و این چیز طبیعیه. شما توی بازی به غیر از دکتر که فقط و فقط صداش رو می شنوید و چند نفر دیگه با کسی در ارتباط نیستید و حتی با اون هاییم که در ارتباط هستید به عنوان یک گیمر نمیتونید شخصیتشون رو بشناسید یا نقششون رو نمیتونید خیلی خوب درک کنید مثلا وقتی در ذهن John به گذشته و دورانی که جوون تر بوده برمیگردید با معلم او آشنا میشید که  که توی بازی و ذهن  John جز این که زنی بد اخلاق بوده چیز دیگه ای نمیفهمید.

بازی The Shattering به نظرم شبیه سازی یک پیاده روی است و خب باور کنید که عجیب ترین پیاده روی عمرم بود چون با کسی رو به رو نشدم و دائما حس میکردم معلقم چون نمیدونستم چیکار کنم و باید بگم که واقعا سازنده های بازی میتونستن که روی شخصیت پردازی شما و اطرافیانتون بیشتر کار کنن و خب دید باز تری راجع به بازی پیدا میکردید ، اما جا داره که بگم خوش بختانه سازندگان این بازی تمامی کمی کسری ها رو توی طراحی فضای اطراف جبران کردن با این که در فضای اطرافتون فقط از رنگ خنثی خاکستری و سفید استفاده شده که به نظرم خیلی زیرکانه بوده چون همه چیز در زهن شما و نا خوداگاه شما اتفاق میوفته شاید بپرسید چه ربطی به زیرک بودن داره؟ خب دانشمندا به این باورند که وقتی که ما خوابیم و رویا میبینیم خواب ما در اصل مثل یک فیلم سیاه و سفید بی رنگه و اون نا خوداگاه ماست که باعث میشه همه چیز رو رنگی ببینیم پس بیاید و قبول کنید که سازنده های بازی The Shattering فکر همه جاشو کردن و به نوعی در این بخش خارق العاده عمل شده.

گیم پلی بازی به صورتی است که شما در یک اتاق در ذهنتون شروع به پیاده روی میکنید و در اول هر مرحله متوجه نمیشید که دقیقا دنبال چی هستید همونجور که در طول بازی در یک اتاق یا سالن قدم میزنید باید با وسایلی که در اتاق وجود داره ارتباط بر قرار کنید و بفهمید که کدوم یک از این وسایل ها در خاطرات و گذشتتون وجود داشته با کمک اون ها معماهایی رو حل کنید تا بتونین در اتاق رو باز کنید و وارد مرحله های بعدی بشید. شما در طول بازی حق انتخاب گزینه هایی برای گفت و گو را دارید مثلا گفت و گوی بین یک زن و شوهر که خب به نظرم خیلی کسل کنندست حتی وقت هایی که دکترتون پر حرفی میکنه باعث میشه تمرکزتون رو از دست بدید.

گرافیک بازی یکی از بهترین قسمت های بازی به حساب میاد که شبیه ساز یک پیاده روی در محیط سیاه و سفید بدون وجود هیچ گونه موجود زنده ای به غیر از رنگ های سفید و خاکستری چیز های مهم بازی با رنگ های نسبتا متفاوت اما کمرنگ مشخص شده ، بهترین قسمت بازی رو میتونم صحنه ای رو بگم که John توی خاطراتش خیلی به عقب برمیگرده خونه ی کودکیش رو میبینه که کمی بعد تموم اون صحنه فرو میریزه محو میشه، همه چیز یک آن عوض میشه و تبدیل میشه به یتیم خونه ای که خیلی وقت پیش اونجا زندگی می کرده ، خدایا مثل یک فیلم درام برای من غم انگیز بود. انگار همه چیز می خواست نابود و متلاشی شه حتی خود John ..

قسمت موسیقی و افکت های صوتی و صدا گذاری این بازی خوش بختانه خوب کار شده و من از حس های آنی که موسیقی و افکت های صوتی به معنای واقعی یک کلمه لذت بردم بازی به نظرم کلی احساس داره و خب موسیقی بازی هم توی این قضیه بی تاثیر نیست .