نقد و بررسی بازی The Pedestrian

چند سالی می شود که بازیهای مستقل سبک پلتفرمر و پازل دچار نوعی یکنواختی شده اند که این موضوع باعث شده آن جذابیت همیشگی خود را نداشته باشند. اکثر این گونه بازیها از مکانیک های گیم پلی کلیشه ای استفاده می کنند که مشابه آنها را بارها و بارها دیده ایم: روی یک چیز بایستید، روی چیز دیگری بپرید و در عین حال از موانع دوری کنید و حتی گاهی اوقات نیز باید سعی کنید پرش های خود را کمی متفاوت انجام دهید، به گونه ای که تصور می کنید این بازیها بیشتر مانند ورزش های تناسب اندام هستند تا اینکه بخواهند شما را سرگرم نمایند.

اما به نظر می رسد بازی The Pedestrian روندی کاملا متفاوت را پیش گرفته و احتمالا بتوان آن را اصیل ترین پلتفرمر سال 2024 نینتندو سوئیچ در نظر گرفت. این یک بازی پلتفرم پازل فوق العاده سرگرم کننده، زیبا و جذاب است و بسیار چالش برانگیزتر از آن چیزی بود که پیش بینی می کردم. اگر از طرفداران بازی‌های پازل و یا پلتفرمرها هستید، در خرید این بازی شک نکنید. در ادامه با نقد و بررسی این بازی در Pars Joy با ما همراه باشید.

با اینکه داستان خاصی در بازی The Pedestrian وجود ندارد، ولی به نوعی یک داستان یا حداقل هدفی که در مسیر خود تلاش می کنید وجود دارد که مبهم شروع می شود، اما اگر به جزئیات در پس زمینه توجه کنید، به تدریج خود را نشان می دهد.

شما نقش یک آدمک را ایفا می کنید که شبیه آن را در تابلوهای موجود در خیابان بارها و بارها دیده اید. بازی بر روی تابلوهای خیابانی ساده و با ترکیبی از پس زمینه‌های جزئی، صنعتی و شهری از کثیف تا رنگارنگ و روشن اتفاق می‌افتد که کنتراست جالبی را ایجاد می‌کند. هدف این است که راه خود را از ورودی به خروجی یک گروه خاص از تابلوها و از آنجا به قطار مترو که شما را به قسمت بعدی شهر می برد طی کنید.

از لحاظ گیم پلی، به طور کلی، The Pedestrian یک پلتفرمر پازل است، شما یک آدمک را کنترل می کنید، مانند آنهایی که در تابلوهای جاده ها می بینید. برخی از پازل ها به سادگی یک پانل هستند که به معنای حل پازل برای دسترسی به خروجی پانل است. برخی از پازل ها از چندین پانل تشکیل شده اند که روی آنها درها و نردبان ها قرار دارد. شما باید خطوطی بین پانل ها بکشید تا تصمیم بگیرید که کدام در به چه دری باز می شود و به کدام نردبان وصل می شود. این کار می تواند تا حد امکان ساده یا گاهی تا حد امکان پیچیده باشد. حل پازل های اصلی بازی اغلب مستلزم جمع آوری تعدادی آیتم از مناطق دیگر است که به نوبه خود شامل پازل ها و موانع سبک پلتفرمر می شود.

یکی از ویژگی های جالب گیم پلی این بازی که من واقعا آن را دوست داشتم، این بود که با پیشرفت در مراحل، منحنی دشواری بازی به طور کاملا منطقی افزایش می یابد. به مررور زمان به بخش هایی می رسید که با برق سر و کار دارید، جایی که پانل‌های شما بیشتر شبیه تراشه‌های مدار هستند که باید سیم‌ها را به منظور فعال کردن موانع برای برداشتن و امثال آن به هم وصل کنید. کمی جلوتر در نیمه دوم بازی به چیزی حتی دشوارتر می رسید که برای جلوگیری از اسپویل از بیان آن خودداری می کنم و اجازه می دهم خودتان آن را بررسی نمایید.

The Pedestrian یک دنیای سه بعدی را پیش روی شما قرار می دهد که در آن، شما روی پنل ها بازی می کنید و به همین علت شما همچنان یک دنیای زنده و باطراوت در اطراف خود خواهید دید. سبک گرافیکی بازی واقعا زیباست، خود پانل ها مانند یک تخته سفید هستند، اگرچه می توانند هر از گاهی به شکلی خیره کننده تغییر کنند. انیمیشن کاراکتر شما و اشیایی که می‌توانید دستکاری کنید نیز ظاهر خوبی دارد. هیچ‌وقت از حرکت ناامید نشدم و همیشه این معماها بودند که تمرکز اصلی بازی بودند و مرا از حرکت رو به جلو محدود می کردند.

در حالی که دنیای سه بعدی اطراف شما بیشتر شبیه یک پس زمینه گرافیکی ساده برای بازی واقعی است، اما مواقعی وجود دارد که می توانید این دنیای سه بعدی را دستکاری کنید. مانند زمانی که وارد قطار می شوید، یک کد خاص را وارد می‌کنید و دکمه را برای فعال کردن آن فشار می‌دهید، در این هنگام حرکت قطار را مشاهده می‌کنید و وقتی از آن خارج می‌شوید خود را در یک منطقه کاملاً می یابید. این به شما این حس را می دهد که دنیای سه بعدی اطراف شما کاملاً یک پس زمینه ساده برای انجام بازی نیست. موسیقی نیز در کل شگفت انگیز بود. بسیار ملایم و آرام‌بخش برای آرام نگه داشتن اعصاب هنگام حفاری مغز خود برای حل هر پازل.

تنها شکایتی که از این بازی داشتم این بود که بسیاری از مکانیک‌های گیم پلی خود را بدون استفاده از یک سیستم آموزشی به مخاطب تحمیل می کند که این باعث شد برای مدتی روی حل چند پازل گیر کنم. من ترجیح می‌دهم این مکانیک ها توضیح داده شوند، بنابراین بهتر است یک آموزش قابل تغییر داشته باشیم.

به طور کلی، The Pedestrian از نظر زیبایی شناسی دلپذیر است و حدود 6 تا 7 ساعت گیم پلی رضایت بخشی را ارائه می دهد. سادگی راحل آن همراه با معرفی تدریجی عناصر پازل، آن را بسیار در دسترس قرار می دهد و در عین حال چالشی واقعی را به خصوص در پایان بازی ایجاد می کند. در حالی که پازل ها کاملاً منحصر به فرد نیستند، اتمسفر، گرافیک، موسیقی و همه چیز در کنار هم بسیار عالی این بازی را به یک تجربه منحصر به فرد تبدیل کرده است.