نقد و بررسی Marvel Avengers

پس از پایان فوق العاده و احساسی فیلم Avengers یعنی End Game که میتوان آن را پایانی بر یکی از بزرگ ترین تیم های ابرقهرمانی تاریخ سینما دانست که تمام شخصیت های آن نیز دوست داشتنی و پرطرفدار بودند به طور خاصی همه ی ما گیمر ها و طرفداران فیلم انتقام جویان به بازی در حال ساخت کمپانی Square Enix چشم دوختیم و برای منتشر شدنش لحظه شماری کردیم تا بتوانیم بار دیگر شخصیت های محبوبمان را در قاب مانیتور ها و تلویزیون دیده حتی بهتر از قبل با آن ها بازی کرده و شروع به ماجراجویی کنیم. بالاخره هم کمپانی Square Enix یک شرکت با سابقه بود و هم از کمپانی مارول انتظار بازی خوبی را داشتیم. به خصوص که عنوان قبلی این مجموعه یعنی اسپایدرمن یک بازی بسیار خوش ساخت و سرگرم کننده بود. و خب از همه مهم تر فیلم های اونجرز جزو پر فروش ترین فیلم های تاریخ و پرطرفدار ترین عناوین ابر قهرمانی بودند. بنابراین منطقی بود که انتظار سطح بالایی را ازاین عنوان بسیار جاه طلبانه داشته باشیم.

در انتشار اولین تریلر های بازی بازخورد های منفی برای طراحی چهره های شخصیت های اصلی بازی مثل آیرون من و کاپیتان آمریکا و دیگر شخصیت ها از طرف مخاطبان به وجود آمد. همه ما سالیان سال به چهره های بازیگران اصلی مثل کریس ایوانز و رابرت داونی جونیور عادت کرده و با آن ها خو گرفته بودیم و اینکه چهره های عجیب و غریب که خیلی هم در لباس شخصیت های محبوبمان جذاب نبودند بسیار توی ذوق مخاطبان میزد. از طرفی یکی از سازندگان و سفارش دهنده اصلی بازی نیز خود کمپانی مارول بود و قرار دادن چهره شخصیت های اصلی فیلم در بازی نیز چندان کار سختی به حساب نمی آمد ولی مارول از اینکار سر باز زده بود و سودای جای دادن گروهی دیگر در دل مخاطبان را در فکر خود می پروراند. صحبت های قانع کننده سازندگان بازی مبنی بر اینکه این عنوان متفاوت از چیزی است که قبلا در سینما ها دیده ایم و صرفا نباید همان افراد در نقش های خود در بازی مانده و ابر قهرمان هایی مثل آیرون من و تور و کاپیتان آمریکا چیزی بیشتر از فیلم های اکران شده و مختص به کمیک ها می باشند و همچنین تغییراتی در چهره شخصیت ها و بهبود هایی در آن ها کمی از خشم هواداران را کم کرد.

تریلر های بعدی بازی هم منتشر شد. قسمت هایی از گیم پلی و درگیری های جذاب ابر قهرمان های محبوبمان که ما مخاطبان را به شدت هیجان زده میکرد. نبرد های سریع، پرواز تور در آسمان و ضربات سهمگین آن ها نوید از انتشار یک بازی بسیار پر هیجان و جذاب میداد. بالاخره پس از مدتی انتظار و تحلیل و پیشگویی ها درباره موفقیت یا عدم موفقیت بازی عنوان Marvel Avengers در 14 آگوست 2020 برای پلتفرم های نسل هشتمی و همینطور تایید شده برای پلتفرم های نسل نهم و گوگل استادیا و همینطور رایانه های شخصی منتشر شد.

بازی نه یک عنوان ابر قهرمانی، بلکه بیشتر شبیه به یک شهربازی بود که شما در آن سوار یک رولرکاستر به بالا و اوج رفته و همچنین همان موقع در اوج به سر میبرید با سرعت و شدت تمام به سمت پایین خواهید آمد. امید های زیادی به وجود یک بازی موفق بود و تعداد عظیمی از جمعیت گیمر ها برای انتشار بازی لحظه شماری میکردند. هنوز هم عکس صف هایی که در فروشگاه های دوبی برای خرید بازی منتظر بودند را به خوبی یادم هست. اما متاسفانه یک نا امیدی بزرگ همراه بازی منتشر شد و آن این بود که بازی لذتی بیشتر از چندین ساعت گیم پلی داستانی به مخاطب خود ارائه نمیکرد.

درست شنیدین دوستان، از تمام فرضیه پردازی ها و گمانه زنی ها و خیال پردازی ها درباره قسمت های مولتی پلیر بازی هیچ کدام درست نبود، حتی شاید میتوان گفت قسمت داستانی تقریبا کوتاه بازی نیز اصلا بی نقص و در حد انتظارات نیست اما خب به خاطر وجود شخصیت های محبوب بازی و یک داستان تقریبا خوب ارزش یک بار تجربه را خواهد داشت و نه چیزی بیشتر. مشکل اینجاست که قیمت بازی بسیار بالاتر از چیزی است که بازی به مخاطبان خود ارائه می دهد. شاید بهتر بود بازی یک عنوان کاملا داستانی و همینطور جهان باز باشد و قسمت داستانی آن نیز بلند تر بوده و بیشتر از چیزی که الان هست باشد و سازندگان از ساخت قسمت آنلاین و مولتی پلیر بازی که به شدت بی هدف و خسته کننده و تکراری است صرفه نظر کرده و همه تمرکزشان را روی قسمت های داستانی بازی به کار میبردند.

هسته اصلی داستان بازی را دختری به نام کامالا خان تشکیل می دهد. راستش را بخواهید در ابتدای تجربه بازی بسیار توی ذوقم خورد و کمی نا امید شدم که چرا از بین این همه ابر قهرمان و شخصیت های جذاب، بازی شخصیت کامالا خان را به عنوان شخصیت اصلی بازی انتخاب کرده اما داستان هرچه بیشتر جلو می رفت من از قضاوت های خودم بیشتر پشیمان شده و به جایی رسید که بودن کامالا خان به عنوان شخصیت اصلی و وجود او در داستان خوش حال میشدم. به هر حال در ابتدای بازی در میابیم که او یک طرفدار پر و پاقرص گروه انتقام جویان است و خب بسیار شخصیت شوخ طبعی هم دارد. این را همان ابتدا و در کنفرانسی که انتقام جویان برگزار کرده و کامالا در آن شانس دیدار با اسطوره هایش را پیدا میکند متوجه خواهید شد. به هر حال پس از مدتی فردی به نام Modok سعی میکند به توسط دانشمند بزرگی به نام مونیکا راپاچینی و همینطور به همراه ارتش ربات هایش دنیا را در دست گرفته و نسل انسان ها را نابود کند. از همین جهت کامالا خان نیز سعی در جمع آوری گروه اونجرز در کنار هم کرده تا بتوانند جلوی آن ها گرفته و با Modok و ارتشش مبارزه کنند. اما داستان بازی فقط به همین قسمت و درگیری ها ختم نمیشود و داستان بیشتر درباره رشد کامالا خان و تبدیل شدن او به عنوان Ms. Marvel بوده و تعالیم و رشد او را به تصویر خواهد کشید.

در میان جنگ ها و نبرد های داستان های احساسی بازی بسیار خود را نشان داده و شما غرق در خود میکنند. رفتار های انسانی کامالا و تاثیر او بر روی شخصیت هالک یا بروس بنر که به دلیل رابطه ی عاشقانه این دو فرد شکل میگیرد بسیار خوب و قابل تحسین کار شده. داستان بازی نیز بی نقص نیست و مشکلاتی از قبیل شخصیت پردازی برخی شخصیت ها و مخصوصا شخصیت های منفی بازی را به همراه خود دارد. دیالوگ های فلسفی و کلیشه ای پوچ و بی محتوای کاپیتان آمریکا که به شخصه ابر قهرمان مورد علاقه من است نیز جزو مشکلات داستان بازی قلمداد می شود اما داستان بازی آنقدر درگیر کننده هست که بتوان از این مشکلات چشم پوشی کرد.

اما مشکل اصلی بازی به حوصله سازندگان و همینطور اسرار آن ها برای انتشار بازی با توجه به زمان ساخت کم بازی یا بهتر بگویم انتشار بازی با سرعت هرچه بیشتر خلاصه میشود. درست است که کامالا خان شخصیت اصلی بازی به شمار میرود اما بالاخره شخصیت های دیگر اونجرز هم جزو مهم ترین و بزرگ ترین قهرمانان دنیای مارول و بازی به شمار میروند و لیاقت شخصیت پردازی هایی عمیق تر را دارا هستند. و خب از آن ها مهمتر شخصیت مودوک که آنتاگونیست اصلی بازی به شمار رفته و بزرگ ترین تهدید دنیای بازی به حساب می آید نیز باید بسیار بیشتر از چیزی که الان هست کار میشد و شخصیت پخته تری را از خود به جای میگذاشت.

جدا از بحث های داستانی سیستم گیم پلی بازی تا حدی قابل قبول است. مکانیزم های حرکتی بسیار لذت بخش هستند مثل پرواز با تور یا آیرون من که واقعا حس خوبی به مخاطب منتقل خواهند کرد. شما در بازی با تمام شخصیت ها قسمتی را به بازی پرداخته و بیشتر آن ها نیز حرکات خاص و منحصر به فرد خودشان را دارا هستند. قدرت های مختلف هر شخصیت و توانایی های ویژه ی آن ها بسیار خوب کار شده اما برای کار های ترکیبی آنچنان مکانیزم هایی تعبیه نشده و اکثر ضربات و فنون شخصیت ها فقط و فقط جنبه انفرادی دارد. تنوع در ضربات و سیستم حمله بازیکنان خوب است ولی مشکل اینجاست که بازی آنچنان شما مجبور به استفاده از آن ها نخواهد کرد و یا برای مجبور کردن شما تعداد زیادی دشمن یک شکل و تکراری را به سراغتان خواهد فرستاد و شما تغریبا تا انتهای قسمت داستانی بازی و در بیشتر قسمت ها باید با دشمنانی یک شکل مبارزه کرده و فقط به تعدادشان افزوده خواهد شد. بازی از کبود باس های متنوع و جذاب بسیار رنج میبرد و حتی در قسمت دشمنان نورمال و معمولی نیز هیچ تنوع خاصی را در سیستم های حمله و دفاع آنان شاهد نبوده تا بتوانیم بر اساس آن ها استراتژی حمله خود را تغییر دهیم.

همچنین هوش مصنوعی دشمنان در برخی نقاط به شدت پایین آمده و این مساله حتما شما را عذاب خواهد داد. آن ها بعضی مواقع آنقدر احمق میشوند که شما دلتان به رحم آمده و حتی دیگر نمیخواهید آن ها را بزنید. و این یکی از اصلی ترین مشکلات گیم پلی است. سیستم مهارت در بازی هم تاثیرات خاصی نگذاشته و اگر هم بگذارد باز هم اهمیتی ندارد. در بازی شما دشمن خاصی برای استفاده از آن ها و المان های مختلفی که در بازی وجود دارد مثل المان های مخفی کارانه بیوه سیاه و کامالا آن چنان به کارتان نخواهد آمد.

و اما قسمت داستانی بازی با تمام خوبی و بدی هایش میتواند شما را راضی و سرگرم نگه دارد اما وقتی به قسمت مولتی پلیر بازی بروید و چند ساعتی را در آن سپری کنید واقعا از آن به شدت نا امید خواهید شد و شاید دیگر به سمت تجربه آن نروید. شما در کنار سه نفر دیگر به بازی پرداخته و وظیفه دارید موجودات درون بازی را به شدت هرچه تمام تر بزنید. چرا؟ هیچکس نمیداند و شما هم نخواهید فهمید، شما باید در بازی به دنبال منابع هزاران بار گشته و در حالی که از خستگی فریاد میزنید باز هم اینکار را انجام داده و سپس به سراغ تعدادی از دشمنان رفته و باز هم آن ها را بزنید. این تمام چیزی است که قسمت آنلاین بازی به شما خواهد داد. البته اگر سرور های ضعیف و بی ثبات بازی و قطعی و بیرون پردین های بازی را به حساب نیاوریم.

از نظر طراحی گرافیک نیز بازی روال قبلی خودش را طی کرده و شما را در میان نکات خوب و بد مختلف کلافه خواهد کرد. با تمام تغییراتی که از پخش تریلر اول بازی تا نسخه نهایی آن بر روی چهره شخصیت ها و همینطور طراحی آنان صورت گرفت اما بازهم طراحی چهره بی روح و بسیار بد شخصیت ها یکی از نکات منفی اصلی بازی محسوب میشود. شخصیت های بازی به جز یکی دو مورد از آن ها اصلا جذاب نیستند. صورت هایی بی روح و غیر قابل قبولی داشته و حالت های چهره آن ها نیزبسیار مصنوعی است. و همچنین آن ها اصلا از جذابیت لازم برای ابرقهرمان بودن برخوردار نیستند. ولی گرافیک فنی بازی و جلوه های بصری آن بسیار خوب کار شده. تنوع در لوکیشن ها و طراحی و ساخت بی نظیر مکان های مختلف بازی شما بسیار شگفت زده خواهد کرد اگر افت کیفیت به شما اجازه دهد. چوت افت فریم ریت و کیفیت بازی بسیار زیاد بوده و شاید ابتدایش شما را عصبانی کند اما پس از مدتی دیگر این ضعف ها و افت های همیشگی برایتان عادی خواهد شد و آن را جزیی از بازی خواهید دانست. صدا گذاری در بازی اما یکی از درخشان ترین قسمت های موجود در آن است و شاید این تنها قسمتی از بازی باشد که در آن تمامی شخصیت ها خوب کار شده اند. واقعا صداگذاری تمامی آن ها خوب است و برای برخی شخصیت ها نظیر کامالا خان و بلک ویدو و بروس بنر این روند حتی از خوب هم بالاتر رفته میتوان آن را عالی و بی نقص دانست. مویسیقی های بازی نیز حالی به حالی هستند. مثل بیشتر قسمت های بازی، گاهی خوب و گاهی بد، گاهی بسیار هیجان انگیر و گوش نواز، گاهی بسیار بی روح و گوش خراش، به هر حال اگر میخواهید این عنوان را تجربه کنید باید به تمامی بالا و پایین های آن عادت کرده و خود را با آن ها وفق دهید در غیر این صورت بازی بسیار برایتان تلخ خواهد بود.