نقد و بررسی بازی Project Blue

صنعت بازیهای ویدئویی جزو پنج مورد برتر در دنیا محسوب می شود و به گونه ای است که وابستگی شدیدی به تکنولوژی دارد، آن هم تکنولوژی‌ای که حتی ماه به ماه در حال تغییر است. یکی از بارزترین پیشرفت هایی که در زمینه کنسول های بازی شکل گرفت، متعلق به شرکت نینتندو است که در این زمینه واقعا ستودنی است. این شرکت منحصربفردی موفق شد طوری به‌عنوان شرکت بازیسازی برای خود اعتبار و شهرت دست‌وپا کند که تا به امروز نیز‌ همچنان جایگاه خود را به‌عنوان خالق بزرگ‌ترین تجربه‌های دنیای گیم حفظ کرده است.

کنسول NES جزو قدیمی ترین و ابتدایی ترین نسخه های این شرکت می باشد که گیمرهای قدیمی خاطرات بسیار خوبی را با آن دارند. چیزی که این کنسول را از دیگر پلتفرم ها و کنسول‌ها متمایز می‌کند، این است که برخی از خاطره انگیزترین بازیها از آن نشات گرفته اند و در واقع شروع بسیاری از محبوب‌ترین فرنچایزها در جهان متعلق به این کنسول است که البته همچنان هم ادامه دارند. به همین علت هنوز هم استودیوهای بازی سازی مستقلی یافت می شوند که برخی از عناوین جدید خود را بر پایه بازیهای قدیمی NES می سازند و بازی Project Blue نیز جزو همین دسته عناوین است. این بازی به همان اندازه که ساده و مینیمالیستی است، به عنوان یک تجربه باارزش واقعا عالی نیز عمل می کند. ولی با این حال فاقد یکسری ویژگی های پرطرفدار بازیهای کنسول NES است که این موضوع تا حد زیادی روی عملکرد کلی آن تاثیر منفی گذاشته است.

در محتوای داستانی این بازی آمده که شما کنترل یک سرباز آزمایشی با اسم رمز Blue را به دست می‌گیرید که از حبس خود خارج می‌شود و به دنبال کشف اسرار یک سازمان مرموز، راهی ماجراجویی خطرناکی می شود. با اینکه کتابچه راهنمای اسکن شده بازی چیزی بیشتر از اطلاعات پس زمینه و دنیای بازی را شامل می شود، اما طبق سنت بازی های قدیمی این سبک، Project Blue فقط به شما امکان می دهد مستقیماً خودتان وارد عمل شوید.

از لحاظ گیم پلی، Project Blue یک عنوان اکشن-پلتفرم است که در آن همانطور که شما شخصیت Blue را در سفر دشوار خود برای بیرون راندن قلمروی مرکزی سازمان Neo Corp راهنمایی می کنید، از چندین منطقه بزرگ عبور می کنید. شما یک دکمه پرش و یک دکمه شلیک دارید، درست مانند Mega Man و دیگر پلتفرم‌های اکشن مشابه و اینها به اندازه کنترل‌های اصلی تا حدی پیچیده است. بیشتر بازیهای پلتفرمر امروزی روی این موضوع تمرکز دارند که عکس العمل های شما را مورد آزمایش قرار دهند و خوشبختانه Project Blue موفق می شود آن را به شیوه ای واقعی و چالش برانگیز به سبک کنسول قدیمی NES ارائه دهد.

اگر Project Blue را روی Nintendo Switch یا Xbox بازی می‌کنید، هیچ گونه قابلیتی برای ذخیره پیشرفت شما وجود ندارد. هیچ فایل ذخیره ای وجود ندارد و با وجود اینکه یک بازی NES است که روی شبیه ساز اجرا می شود، هیچ حالت ذخیره ای وجود ندارد. این بدان معناست که اگر می‌خواهید این بازی را روی نینتندو سوییچ خود انجام دهید و قصد دارید بازی را به پایان برسانید، تا زمانی که رئیس نهایی را شکست ندهید و بازی را به اتمام نرسانید، دیگر نمی‌توانید از ادامه همان قسمت، دوباره بازی کنید. ضمنا شدیدا تاکید می کنم که این یک بازی نسبتا دشوار است، حتی در کمترین درجه سختی آن.

چیزی که بیشتر از همه در مورد بازی Project Blue خودنمایی می کند، گرافیک پیکسلی آن است که شدیدا یادآور بازیهای کلاسیک 8 و 16 بیتی می باشد. این بازی یک عنوان جدید برگرفته از کنسول قدیمی NES است و توسعه دهنده آن یعنی 8-Bit Legit مانند بازی Battle Kid، آن را برداشته و با ویرایش‌های جزئی بازی برای تأیید برخی تغییرات، آن را در یک شبیه‌ساز قرار داده است. مانند آن پورت دیگر، در مورد گزینه‌ها یا ویژگی‌های جایزه در خارج از حاشیه‌های صفحه نمایش به ندرت چیزی وجود دارد و شما نمی‌توانید پس از بسته شدن و باز کردن بازی، مرز انتخابی خود را حفظ کنید و این باعث می‌شود هر بار انجام آن کمی دشوار باشد. با این حال، گرافیک درون بازی با جزئیات پس زمینه بسیار عالی به نظر می رسد.

خوشبختانه مشکلات صوتی که با Battle Kid یادداشت کردم، در این پورت Project Blue کاملاً از بین رفته است: مهم نیست که چقدر در حین بازی مکث می‌کردم یا کاری انجام می‌دادم، شبیه سازی جلوه های صوتی بازی، بسیار خوب انجام شده و دقیقا مطابق آنچه شما از یک بازی NES مانند این انتظار دارید، عمل می کند. موسیقی درون بازی مناسب و غم انگیز است، اما چیزی نیست که بخواهید آن را به صورت جداگانه تهیه کنید. اگرچه هنوز نسبتاً جذاب است. در مجموع، این پورت حتی با گزینه‌های نمایش محدود نیز خوب به نظر می‌رسد و شبیه‌سازی صدا نیز قوی است و این یک راه خوب برای داشتن تجربه NES در ایکس‌باکس است.