نقد و بررسی بازی Hop ‘n’ Marty

می‌توانم تصور کنم که توسعه بازی مورد علاقه خودتان چقدر می‌تواند سخت باشد وقتی که تیم بزرگی یا بودجه‌ای برای تحقق کامل رویایتان در اختیار ندارید. چشم‌انداز شما آنجاست، می‌خواهید نامه‌ای عاشقانه به بازیهای کلاسیکی مانند Banjo-Kazooie و پلتفرمرهای سه‌بعدی نسل Nintendo 64 بنویسید و همین به تنهایی شایسته ستایش است.

به همین دلیل است که وقتی در مورد بازی Hop ‘n’ Marty صحبت می‌کنم، احساس سردرگمی می‌کنم، زیرا می‌توانم به وضوح نیات و ایده‌های عالی پشت آن را ببینم و درک نمایم. در عین حال، به عنوان یک محصول تجاری که در فروشگاه‌های دیجیتال فروخته می‌شود، باید در ارزیابی خود در مورد اینکه آیا این بازی ارزش پول شما را دارد یا خیر، بی‌طرف و منصف باشم و متأسفانه، اینطور نیست.

تمام ایده‌های خوب در اینجا دور هم جمع شده اند. اول اینکه یک پیش فرض داستانی عالی در مورد نجات بردگان از چنگال یک دزد دریایی فضایی شیطانی وجود دارد. شخصیت‌های قابل بازی شما درست مانند بانجو و کازوئی رفتار می‌کنند، که البته در اینجا Marty (نوعی بوزینه) مودب و ساده‌لوح است، در حالی که Hop (قورباغه) طعنه‌زن و بدخلق است.

سیستم پیشرفت بازی هم دقیقاً مشابه منبع الهام اصلی آن است، به طوری که هر مرحله شامل ۲۰۰ موز (که مانند نت‌های موسیقی عمل می‌کنند) و ۱۰ برده (که هم نقش Jinjos و هم نقش Jiggies را دارند) برای آزاد کردن/جمع کردن است. در نهایت، طراحی مرحله تا حدودی خلاقانه است؛ حتی اگر مرحله اول، علفزار باتلاقی شما باشد، مراحل دیگر شامل یک خیابان ویران در یک محیط ترسناک و خانه یک غول است که مرا به یاد بازی داستان اسباب‌بازی ۲ در گذشته می‌اندازد.

متاسفانه، اینها فقط یک ایده یا تصمیم طراحی هستند. روی کاغذ، عملکرد بازی Hop ‘n’ Marty امیدوارکننده به نظر می‌رسد، اما در عمل، این عنوان مشکلات و نقص های زیادی دارد. ضعیف ترین عنوان در میان بازیهای مشابه خودش نیست، چون حداقل توانستم از آن کمی لذت ببرم، اما واضح است که توسعه‌دهندگان مجبور بوده‌اند با بودجه‌ی بسیار کمی کار کنند و چیزی که من فقط می‌توانم حدس بزنم یک برنامه‌ی فشرده است و از این لحاظ، Hop ‘n’ Marty واقعاً کوتاه و به‌طرز وحشتناکی بی‌نقص است.

ایرادات اصلی من در بخش گرافیکی و گیم‌پلی نهفته است. می‌دانم که بازی سعی می‌کند سبک بصری و محدودیت‌های اعمال شده توسط سخت‌افزار Nintendo 64 را تداعی کند، اما فکر نمی‌کنم که در این زمینه موفق شود. شبیه یک بازی Nintendo 64 نیست، فقط شبیه یک بازی ارزان با ویژگی‌های ساده است. Corn Kidz 64 نمونه‌ای از بازی است که واقعاً احساس می‌کرد می‌توانست در یک کارتریج ۱۲ مگابایتی در سال ۱۹۹۹ منتشر شود – Hop ‘n’ Marty دقیقاً مانند هر پلتفرمر کم‌بودجه‌ی دیگری است که می‌توانید در فروشگاه نینتندو سوئیچ پیدا کنید. با این اوصاف، من از اینکه بازی شامل دارایی‌های شخص ثالث نیست، قدردانی می‌کنم و آن را چندین قدم بالاتر از یک بازی مستقل معمولی با بودجه کم قرار می‌دهم.

سپس نوبت به گیم‌پلی می‌رسد که به بدی جلوه‌های بصری نیست، اما هنوز هم مملو از ایراد است. درست است که کنترل‌ها واقعاً ساده هستند – هیچ پاورآپ اضافی وجود ندارد، و هم هاپ و هم مارتی (بله، می‌توانید در موقعیت‌های جداگانه در نقش هر دو بازی کنید، که مسلماً جالب است) بازی را با مجموعه کامل حرکاتشان شروع می‌کنند – اما اجرای آنها بزرگترین مشکل است.

دوربین به درستی کار نمی‌کند، وقتی آن را حرکت می‌دهید دائماً به ضرر شما عمل می‌کند و وقتی سعی می‌کنید با حمله پرتابی از بالای شانه شخصیت خود به هدفی شلیک کنید، حتی بیشتر به ضرر شما عمل می‌کند. خوشبختانه، تقریباً هیچ مبارزه‌ای وجود ندارد و حل معماها سخت نیست، بنابراین برای تمام کردن بازی مشکلی نخواهید داشت. فقط باید به حجم زیاد حرکات آن عادت کنید.

از لحاظ بصری، جزئیات گرافیکی بازی ضعیف به نظر می‌آید. من از این واقعیت که تمام ویژگی‌های آن منحصر به فرد به نظر می‌رسند و طراحی مراحل افتضاح نیست، قدردانی می‌کنم. اما نمی‌توان انکار کرد که Hop ‘n’ Marty بی‌کیفیت و دست و پا گیر به نظر می‌رسد. در مورد آهنگ های بازی می توان گفت این خاطره‌انگیزترین موسیقی متن از بین همه نیست و جلوه‌های صوتی نیز پراکنده هستند. من از گنجاندن نمونه‌های صوتی شبیه به بانجو برای هر NPC قدردانی می‌کنم، اما اساساً همین است.

در مجموع، Hop ‘n’ Marty یک بازی واقعاً مستقل ضعیف است که از کمبود بودجه رنج می‌برد، اما اگر انتظارات خود را تنظیم کنید و همچنین اگر از طرفداران سرسخت پلتفرمرهای دوران N64 هستید، هنوز هم یک بازی سرگرم‌کننده است. گرافیک بازی قطعاً ظاهر زیبایی ندارد و کنترل‌هایش هم به اندازه کافی خوب نیستند. شاید به خاطر کمبود بودجه یا ضرب‌الاجل محدودش بوده – چه کسی می‌داند. تنها چیزی که یقین دارم، این است که نمی‌توانم صرفاً به خاطر نیت خودم، آن را ستایش کنم و از نقص‌های آشکارش چشم‌پوشی کنم.