نقد و بررسی بازی Thief Simulator: Mastermind edition

شاید بخواهم در اینجا خودم را به دردسر بیندازم، اما تا به حال چیزی از من دزدیده نشده است. با این وجود، وقتی گوشی دوستم دزدیده شد، من آنجا بودم. دزدیدن تلفنی که از روی بی‌دقتی روی میز جا مانده بود، جزو تاکتیک‌های معمول حواس‌پرتی محسوب می شود و این کار، کمی کمتر از باز کردن قفل درب ورودی و استفاده از گوشی پزشکی برای شکستن گاوصندوق، جذاب است. این نوع دزدی همان چیزی است که جذابیت اصلی بازی Thief Simulator را ایجاد می‌کند.

ایده ورود بی‌سروصدا به خانه و جمع‌آوری تمام جواهرات آنجا به طرز عجیبی جذاب است که در این بازی به خوبی شبیه سازی شده است. فرضیه خوب به بازی‌ای گره خورده که به نظر می‌رسد بسیار بدترکیب ساخته شده است. از گرافیک گرفته تا هوش مصنوعی و حلقه کلی گیم‌پلی، هیچ چیز درست سر جای خود قرار نمی‌گیرد. علاوه بر این، حتی جنبه‌های احساسی ورود غیرقانونی به خانه کسی را هم در نظر نمی‌گیرد. انگار داریم از ربات‌های بی‌احساس، جواهرات می‌دزدیم.

Thief Simulator Mastermind Edition نسخه نهایی بازی محبوب و مخفی‌کاری Thief Simulator محسوب می شود که در 28 آگوست 2025 توسط ناشر Forever Entertainment برروی Nintendo Switch منتشر شد. این نسخه نهایی تقریباً دو برابر محتوای بازی اصلی شامل دی ال سی جدید Luxury Houses، مناطق جدید، ابزارها، وسایل نقلیه و سرقت‌های جسورانه را برای به چالش کشیدن حتی ماهرترین سارقان به ارمغان می‌آورد. با اینکه نسخه این بازی که در دسترس دارندگان PC قرار گرفت بود، بازخوردهای خوبی دریافت کرد، اما این نسخه نهایی به علت مشکلات فراوانی که دارد، نتوانسته رضایت کاربران نینتندو سوئیچ را جلب کند.

در بازی Thief Simulator طرح داستانی زیادی برای گفتن وجود ندارد. ما آقای دزد Mr. Sneak هستیم و از طرف مردی به نام Vinny تماسی دریافت می‌کنیم که به ما می‌گوید دزدکی وارد خانه‌ها شویم و اشیاء قیمتی را برداریم. از اینجا مشخص می شود که ما به وضوح به Vinny بدهکاریم و حتی او اسم بسیار مافیایی دارد.

این تا حدودی محدودیت طرح داستانی است و در پایان به جایی می‌رسد، اما داستان بیشتر شبیه یک رشته ماموریت‌های آموزشی است. شما را از شکستن پنجره‌ها با دیلم برای کندن قابلمه‌ها و ماهیتابه‌ها، تا غیرفعال کردن سیستم‌های امنیتی با یک لپ‌تاپ مخصوص برای دزدیدن روزنامه عتیقه کسی می‌برد. در این راه انصافاً ابزارها و ترفندهای زیادی وجود دارد.

راستش را بخواهید، مفهوم اولیه غارت یک خانه بد نیست. اولاً، قبل از اینکه وارد یک خانه شوید، باید به برنامه‌های روزانه زندگی ساکنان کاملا آگاه باشید. یقینا شما نمی‌خواهید از پنجره کسی برای برداشتن تلویزیونش وارد شوید، بلکه ما این کار را با نظارت بر محل و علامت‌گذاری ساکنان در فواصل زمانی مشخص، یا با انداختن دوربین در صندوق پستی آنها انجام می‌دهیم. سپس باید نقاط ورود و خروج خود را مشخص کنید و مراقب دوربین‌ها باشید. اگر در هر نقطه‌ای دیده شوید، پلیس سر می رسد و با شوکر حسابی از خجالت تان در می آید.

برای چند ساعت اول، Thief Simulator: Mastermind Edition کاملاً خوب کار می‌کند. پیشرفت قابل توجهی در گیم پلی از دزدیدن وسایل اولیه آشپزخانه گرفته تا لوازم الکترونیکی و دزدیدن ماشین‌ها وجود دارد. یادگیری روال‌ها و انتخاب زمان مناسب برای ورود و پر کردن هرچه بیشتر کیف تان قبل از فرار از در پشتی، کمی سرگرم‌کننده است. با بزرگتر شدن ابعاد خانه‌ها، سیستم‌های امنیتی نیز بزرگتر شدند. پیدا کردن نقاط کور دوربین برای اینکه بتوانید از یک لوله فاضلاب بالا بروید و خودتان را به پنجره طبقه بالا برسانید، واقعاً سرگرم‌کننده است.

متاسفانه، پس از مدتی متوجه می شوید بازی تمام تلاش خود را می‌کند تا این لذت را در هر مرحله از بین ببرد. اولاً، باز کردن قفل ابزارهای جدید نیاز به امتیاز تجربه و پول نقد زیادی دارد، بنابراین از اواسط بازی به بعد این کار به یک روند طاقت‌فرسا تبدیل می‌شود. من به همان خانه‌ها نفوذ می‌کردم و همان چیزها را از همان مکان‌ها می‌دزدیدم. تا زمانی که ماموریت اصلی ادامه پیدا نکرد، نمی‌توانستم چیز جدی‌تری را کشف کنم.

نسخه Mastermind نقشه‌ها و ساختمان‌های جدیدی اضافه می‌کند، اما این فقط به ابزارهای بیشتری نیاز دارد. حلقه اصلی همان است و بعد از مدتی شروع به قدیمی شدن می‌کند. گذشته از همه اینها، وقتی خانه‌ای را فتح کردید، انجام دوباره آن بسیار آسان است و هر بار (تقریباً) همان غنیمت ها را به دست می‌آورید.

این موضوع تا حدودی به هوش مصنوعی نسبتاً عجیب و غریب بازی مربوط می‌شود. ساکنین خانه ها تمایل دارند از روال‌های سفت و سختی پیروی کنند، از جایی به جای دیگر در یک مسیر مشخص حرکت کنند و در ساعات از پیش تعیین شده مسیرها را تغییر دهند. بنابراین تا زمانی که به سایه‌ها پایبند باشید، دور زدن آنها آسان است.

آنها همچنین به شدت بی‌ثبات هستند. یک بار نزدیک بود به خاطر اینکه یک کشو را با صدای بلند باز کردم، گیر بیفتم، اما همان هوش مصنوعی به من که تلویزیون و سیستم استریوی آنها را از پنجره طبقه بالا بیرون انداختم، پاسخی نداد. این اوضاع در مورد پلیس هم خیلی بهتر نیست، اغلب با پنهان شدن در یک گوشه تاریک گول می‌خورد. به همین دلیل، تنش بسیار کمی در سراسر گیم پلی وجود دارد. به طوری که وقتی مسیر درست را پیدا کردید، می‌توانید با سوءاستفاده از هوش مصنوعی ضعیف بازی، هر چه می‌خواهید را غارت کنید.

پورت نسخه کنسولی این بازی واقعا ناامید کننده است. در حالی که تمام محتوای اضافی نسخه Mastermind Edition قابل قبول است، اما به نظر می‌رسد که Thief Simulator مجبور شده است خودش را کمی بیش از حد فشرده کند. نمی‌دانم گرافیک در پلتفرم‌های قدرتمندتر چگونه است، اما اینجا کاملاً زشت است. چراغ‌ها در شب زیاد روشن می‌شوند و حدود پنج مدل شخصیت بین شهروندان مشترک است. کنترل‌ها هم کمی ناشیانه هستند، مثلاً وقتی باید مکان‌نما را روی کلید ماشین ببرید تا فرار خود را شروع کنید.

در نهایت، فکر می‌کنم این نکته‌ی کاملی برای پایان دادن به بحث است. Thief Simulator: Mastermind Edition با وجود مشکلات و مسائل بسیار زیادی که دارد، هنوز هم سرگرم‌کننده است. اگر فکر می‌کنید از این بازی لذت خواهید برد، پس حدس می‌زنم آن را تهیه کنید. فقط چیزی در مورد مشخص کردن روال‌های افراد در ملک، پیدا کردن دوربین‌ها، عبور از تمام امنیت، کاوش در خانه و برنامه‌ریزی مسیرهایتان وجود دارد. گیم‌پلی سرگرم‌کننده‌ای دارد، با وجود اینکه بازی تلاش زیادی می‌کند تا آن را تصادفی سرگرم‌کننده نکند. پذیرفتن شکست در این بازی دشوار است و مشکلات طراحی ناقص با مجازات بازیکنان به دلیل عدم رعایت الزامات کامل، بدتر می‌شود.