نقد و بررسی بازی Paper Flight – Super Speed Dash

یکی از ژانرهایی که می تواند همه افراد از هر سنی را جذب خود کنند، بازی های چیل اوت هستند، بازی هایی که برای وقت گذرانی و موقع استراحت بازی می شوند. این عناوین، بازی های سبکی هستند که می ‌توانید از انجام آن‌ها لذت ببرید یا در حین گوش دادن به پادکست سرگرم آن ها شوید. این سبک بازی ها یک حلقه گیم پلی رضایت بخش ساده دارند که فقط کافی است شما را علاقه مند نگه دارد. Paper Flight Super Speed Dash – از همین دست بازی هاست که می خواهد شما را در أوقات فراغتتان سرگرم کند. این بازی ممکن است چیز ساده ای ارائه دهد، اما می تواند بسیار خسته کننده هم باشد. در ادامه با نقد و بررسی بازی توسط وبسایت Pars Joy همراه باشید.

به طور شگفت انگیزی برای چنین بازی ساده ای، حتی طرحی در مورد اینکه چگونه بالون های ارواح جهان را تسخیر کرده اند وجود دارد و تنها یک هواپیمای کاغذی خوش دست می تواند همه آنها را پرتاب کند و دنیا را نجات دهد. چیزی بیشتر از این در مورد داستان بازی نیز وجود ندارد، اما وجود چنین داستان ساده و خنده داری برای چنین بازی کار بیهوده ای به نظر می رسید و نبودنش بهتر از بودنش به شمار می آید.

صرف نظر از موضوع داستان، شما مراحل تنظیم شده در محیط های مختلف را با هدایت هواپیمای کاغذی خود در بالون های کوچکی که بوست متر شما را شارژ می کنند، تکمیل می کنید. قبل از اینکه به یک بالون ارواح که منجر به نابودی آن می شوید نزدیک شوید، بوست مربوطه را استفاده کنید و هنگامی که با مقدار مورد نیازی که برای نابود کردن آن بالون نیاز است به آن برخورد کردید، مقداری بوست دیگر ایجاد می ‌شود و به دنبال آن یک موج دیگر قبل از تکمیل مرحله و رفتن به مکان جدید برای انجام دوباره همه این کارها ایجاد می ‌شود. این دقیقا کل بازی است. در طول دوازده مرحله بازی، هیچ توانایی جدیدی به دست نمی ‌آورید، پوسته‌ های جدیدی برای هواپیمای کاغذی خود پیدا نمی ‌کنید، مناطق مختلف را کشف نمی ‌کنید. وقتی Paper Flight را به مدت پنج دقیقه بازی کردید، همه چیزهایی را که می خواهد ارائه دهد، خواهید دید. هرچند که محیط‌ های مختلفی برای پرواز در اطراف وجود دارد، اما وقتی گیم‌ پلی کلی بازی در هر محیط در ساعت چهار دقیقاً مشابه با دقیقه اول باشد، انگیزه کمی برای ادامه دادن بازی خواهید داشت.

خود محیط ها به اندازه کافی برای پرواز در اطراف خوب هستند. آپارتمان اولیه بسیار کوچک است، با گوشه کنارها و شکاف هایی کوچک برای کاوش، اگرچه هیچ راز یا آیتم خاصی را در آنها پیدا نخواهید کرد. اندازه این منطقه مناسب است بطوری که بتوانید دور بزنید، بادکنک های مورد نیاز خود را پیدا کنید و قبل از اینکه از مکانیک ساده ی بازی خسته شوید کار را تمام کنید. اما مرحله دوم داستان متفاوتی دارد. این مرحله یک سالن کتابخانه با چند میز روی زمین و یک بالکن است و به طور قابل توجهی بزرگتر از آپارتمان است. پرواز از یک سر به سر دیگر چند دقیقه طول می‌ کشد و با مسافت مسخره ‌ای کوتاه، بارها و بارها برای یافتن بالن‌ های ارواح به این طرف و آن طرف پرواز می‌ کنید. این مکانیک ساده به سرعت خسته کننده خواهد شد زیرا مراحل بزرگتر و بزرگتر می شوند و هدف های بالونی بالاتر و بالاتر می روند اما هیچکونه تغییری در روند گیم پلی و مکانیک هایش رخ نمی دهد.

اگر از نور زیاد و تاری حرکت چشم پوشی کنید، برخی از محیط ها بسیار زیبا به نظر می رسند و در کل می توان تصاویر و گرافیک بازی را معقول دانست. از طرف دیگر، موسیقی متن بازی دوست‌ داشتنی است، با یک زیر صدای خنک و زیبا که می ‌توان قبل از اینکه با صدای جیغ بلند بالون ارواح در حین پخش آن قطع شود، از آن لذت ببرید.

Paper Flight به عنوان یک بازی نمی تواند کاملا بد باشد، اما چیزی بسیار بدتر در این وسط وجود دارد که ارزش تجربه کردن را از آن می گیرد، خسته کننده بودن. در بازی هیچ چیز برای لذت بردن از یک بازی سبک برای أوقات فراغت وجود ندارد چرا که یکنواختی گیم پلی بازی بدتر شما را خسته تر از قبل می کند. پرواز کردن در بازی آهسته و غیر جالب به نظر می رسد، حلقه گیم پلی هیچ تنوعی به جز مراحل بزرگتر ارائه نمی دهد، و حتی برخی باگ های کوچک که أصلا از چنین بازی انتظار نداریم هم به چشم میخورد.