نقد و بررسی بازی Riddlewood Manor

به عنوان یک بازی ترسناک نقطه و کلیک، Riddlewood Manor در ظاهر ترکیبی بی‌نظیر از آرامش و حس و حال ترسناک به نظر می‌رسد. بگذارید به شما بگویم، این بازی هیچ وقتی را برای جذب شما تلف نمی‌کند. شروع بازی کوتاه و غیرمنتظره است – صدایی کودکانه همراه با متن قرمز رنگ شوم روی صفحه که آغاز داستانی را که مستقیماً وارد آن می‌شوید، روایت می‌کند. در عرض چند لحظه، شما مستقیماً در یک جنگل ترسناک قرار می گیرید و ماجراجویی شما آغاز می‌شود. از همان ابتدا متوجه می شوید که Riddlewood Manor پر از جذابیت‌های مستقل و تأثیرات بازیهای ترسناک است و واقع این انگیزه را در شما ایجاد می کند که بدانید چه اتفاقی در شرف وقوع است.

بیایید مستقیماً به مهم‌ترین بخش هر بازی اشاره و کلیک (point-and-click)، یعنی گیم‌پلی و پازل‌ها، بپردازیم. خوشبختانه، Riddlewood Manor این اصول را با کنترل‌های ساده و شهودی و اشیاء فراوانی که می‌توان با آنها تعامل داشت، آنها را برداشت، ترکیب کرد و در سناریوهای مختلف استفاده کرد تا به شما در حل هر مرحله از یک پازل و پیشرفت به اتاق بعدی کمک کند، رعایت می‌کند.

این پازل‌ها به طرز خوشایندی من را شگفت‌زده کردند. آن‌ها فراتر از فرمول کلاسیک «یک آیتم را بردار و در جای درست قرار بده» عمل می‌کنند (البته، همانطور که انتظار می‌رود، مقداری از این فرمول وجود دارد، اما تکراری یا طاقت‌فرسا نیست). در عوض، بسیاری از معماها فرمول‌های بسیار سرگرم‌کننده‌ای دارند که باعث می‌شود پس از اتمام، تازه و ارزشمند به نظر برسند. یکی از نکات برجسته‌ای که در من ماندگار شد، یک معمای هوشمندانه به سبک اتصال چهار بطری شراب بود که برای باز کردن یک در مخفی استفاده می‌شود – که البته کمی سرگرم‌کننده غیرمنتظره بود.

بدون بیان توضیحات بیشتر، لحظات پازل واقعاً دوست‌داشتنی‌تری وجود دارد، مانند تسلط بر آهنگ پیانو برای مادر و شرکت در یک نمایش بازی بسیار… جالب در مراحل بعدی بازی شما. همچنین نکات کوچک و طنزآمیزی در هر گوشه‌ی وهم‌آلود عمارت یافت می‌شود، مانند کتاب Haunting For Dummies که جذابیت غیرمنتظره‌ای به آن اضافه کرده است.

اما یکی از مکانیک‌های منحصر به فرد که پویایی خاصی را به یکی از نوستالژیک‌ترین ژانرهای بازی اضافه می‌کند، استفاده از تغییر زاویه دید است. به این صورت که با حرکت دادن ماوس خود کمی به چپ یا راست، می‌توانید از گوشه‌ها و از میان درها نگاهی بیندازید تا جزئیات پنهان را ببینید، مانند اینکه بتوانید از سرسرای اصلی، مرغی را که پشت میز غذاخوری نشسته است، بهتر ببینید. این ویژگی واقعاً تأثیر زیادی بر گیم‌پلی یا معماها ندارد، اما واقعاً یک نکته کوچک خوب است که باعث می‌شود کاوش بسیار جذاب‌تر به نظر برسد و به درک سبک هنری منحصر به فرد و دوست‌داشتنی بازی هم کمک می‌کند.

در ادامه بد نیست اشارهای هم به روایت بازی داشته باشیم. داستان با زاویه دیدی کاملاً ساده شروع می‌شود. به نظر می‌رسد که شما به یک مذهب/گروه کشیش مقدس مرتبط هستید و برای پاکسازی آن از تاریکی، پا به عمارت Riddlewood می‌گذارید. با این حال، پس از ورود، خیلی زود خود را در حال کشف یک راز وهم‌آور در مورد خانواده ریدل‌وود می‌بینید. در اینجا چند کلیشه وجود دارد که داستان به آنها تکیه می‌کند – زمزمه‌های ارواح، نشانه‌هایی از تراژدی در خانواده و البته یک عروسک جن‌زده.

در ابتدا، تا حدودی قابل انتظار به نظر می‌رسید، اما با کمال تعجب دیدم که با پیشرفت در هر اتاق، این داستان به ظاهر کلیشه‌ای تکامل می‌یابد و پیچ و خم‌های تاریک‌تری به خود می‌گیرد و جذابیت و بار احساسی بیشتری به آن اضافه می‌شود. همچنین یک افشاگری جالب در مورد روح به ظاهر بدخواه داستان، Suzie وجود دارد که سناریوی داستان را کاملاً تغییر می‌دهد، اما جزئیات مربوط به این موضوع را به عنوان یک سورپرایز باقی می‌گذارم تا خودتان به آن برسید.

وقتی صحبت از معماها می‌شود، Riddlewood Manor واقعاً می‌درخشد. هر اتاق مانند یک اتاق فرار کوچک مخصوص به خود عمل می‌کند، با معماهای هوشمندانه‌ای که از بازی‌های فکری کلاسیک گرفته تا چرخش‌های منحصر به فرد و ترسناک در انواع معماهای آشنا را شامل می‌شود، و همیشه وقتی بالاخره نقاط را به هم وصل می‌کنید یا یک مکانیزم پیچیده را باز می‌کنید، حس کشف فوق‌العاده‌ای وجود دارد. گاهی اوقات، فقط نیاز به پیدا کردن آیتم مناسب در محیط و استفاده از آن در جای مناسب است، در حالی که گاهی اوقات فقط باید از کمی منطق هوشمندانه استفاده کنید – تعادل خوبی در آنجا وجود دارد که تضمین می‌کند هر منطقه گیج‌کننده همیشه جذاب باشد.

با این اوصاف، برخی از معماهای بعدی می‌توانند کمی مبهم شوند (به‌خصوص وقتی صحبت از باز کردن قفل پایان واقعی می‌شود)، و مواقعی بود که مطمئن نبودم چیز واضحی را از قلم انداخته‌ام یا اینکه هنوز سرنخ درست را در جای دیگری پیدا نکرده‌ام. ناامیدی اصلی از این ناشی می‌شود که بازی چقدر از شما انتظار دارد به عقب برگردید، و اغلب باید اتاق‌های قدیمی را دوباره ببینید تا سرنخ‌هایی برای معماهایی که در جای دیگری پیدا کرده‌اید پیدا کنید، یا پس از مردن، کل بخش‌ها را دوباره انجام دهید (که اغلب اگر روی چیز اشتباهی کلیک کنید اتفاق می‌افتد).

از آنجا که هر اتاق مستقل است، به راحتی می‌توانید ردپای هر بخش از اطلاعات را از دست بدهید، و قطعاً می‌خواهید یادداشت‌برداری کنید – یا بهتر است بگوییم، عکس بگیرید – زیرا بسیاری از سرنخ‌ها تصاویر بصری هستند تا متن. مطمئناً وقتی همه چیز با هم جمع می‌شود، رضایت‌بخش است، اما چند لحظه‌ای بود که بیشتر احساس می‌کردم یک روح گمشده هستم تا یک کارآگاه باهوش که همه چیز را کشف می‌کند.

با این حال، مرگ بخشی از گم پلی بازی است و در حالی که ساختار تقریباً روگ‌لایت – که در آن اطلاعات یا اقداماتی را از اجراهای قبلی حفظ می‌کنید – پیچش جالبی به بازی اضافه می‌کند. مردن در این بازی اغلب به معنای دوباره حل کردن معماها و گاهی اوقات از دست دادن مواردی است که ممکن است بعداً به آنها نیاز داشته باشید، و در حالی که این یک عامل بازدارنده نیست، سرعت بازی را به اندازه کافی کند می‌کند تا چند کشف هیجان‌انگیز را به کارهای روزمره تبدیل کند.

در مطالب بالا، بیش از یک بار به هنر چشم نواز این بازی اشاره کرده‌ام، اما Riddlewood Manor واقعاً آن رویکرد «ساده، اما خیره‌کننده» را به خوبی اجرا می‌کند. هنر دوبعدی و دست‌ساز جسورانه و متمایز است و به طور کامل رنگ‌های ترسناک تاریک را با جلوه‌های رنگی پر جنب و جوش ترکیب می‌کند که هر صحنه و اتاق را برجسته می‌کند. خطوط سیاه ضخیم و وزن‌های مختلف خطوط در هر وسیله، شیء یا شخصیت مصور، حس سرگرم‌کننده‌ای از سبک‌ پردازی را ایجاد می‌کند و باعث می‌شود احساس کنید که واقعاً وارد یک کتاب داستان پیچیده می‌شوید.

طراحی صدا همه این زیبایی‌ها را به هم پیوند می‌دهد. فضای ظریف مانند جیرجیر، زمزمه و پژواک، بدون اینکه طاقت‌فرسا باشد، تنش ایجاد می‌کند. این محدودیت باعث می‌شود که وحشت به آرامی وارد شده و با داستان همراه شود تا شما را درگیر خود نگه دارد، نه اینکه ناگهان شما را غافلگیر کند و خطر زیاده‌روی را به جان بخرد.

در کل، Riddlewood Manor از آن دسته بازی‌هایی است که می‌توان آن را فقط در یک جلسه به طور کامل بازی کرد و بسته به اینکه چقدر همه چیز را به طور کامل بررسی می‌کنید (یا در مورد من، چقدر صرف تحسین جلوه‌های بصری می‌کنم)، از حدود ۳ ساعت تا ۸ ساعت طول می‌کشد. در اینجا ترکیبی از معماهای هوشمندانه، آثار هنری زیبا و داستانی که به تدریج تاریک و پیچیده می‌شود تا یک تجربه عمیقاً نگران‌کننده و رضایت‌بخش ایجاد کند، وجود دارد.

اگر هوس یک بازی ترسناک اما نه طاقت‌فرسا را ​​دارید، Riddlewood Manor یک مدعی قوی است. با وجود چند سناریوی دلهره‌آور و موجودات به ظاهر بی‌ربط، هر معمایی که حل می‌شود این حس را به شما می‌دهد که در حال کنار زدن لایه دیگری از یک راز فزاینده و نگران‌کننده هستید و مشخص است که برای تولید آن، اشتیاق زیادی صرف شده است.